O MAR

A quietude medra

no corpo

das fotografías

O mar

a 1000 horas

de distancia

As fiestras do sol

mirando

na auga

mirando

Foto do arquivo familiar dos Pasternak.

BIZANCIO

Nuestro amor es como Bizancio

tuvo que haber sido

la última noche. Tuvo que haber habido

me imagino

un resplandor en los rostros

de los que se agolpaban en las calles

o formaban pequeños grupos

en las esquinas de las calles y en las plazas

hablando en voz baja,

un resplandor que tuvo que haberse parecido

al que tiene tu cara

cuando te echas el pelo hacia atrás

y me miras.

Me imagino que no hablarían

mucho y solo de cosas

bastante indiferentes,

que tratarían de hablar 

y se detuvieron

sin haber llegado a decir

lo que querían

y lo intentaron de nuevo

y lo volvieron a dejar 

y se miraron mutuamente

y bajaron la mirada.

Los iconos muy antiguos, por ejemplo

tienen el mismo resplandor

que el flamígero fulgor de una ciudad en llamas

o el brillo que la muerte inminente

deja en las fotografías de los muertos prematuros

en el recuerdo de los supervivientes.

Cuando me vuelvo hacia ti

en la cama, tengo la sensación

de entrar en una iglesia

que fue quemada

hace mucho tiempo

y donde solo ha quedado

la oscuridad en los ojos de los iconos

plenos de las llamas que los aniquilaron.

poema de Henrik Nordbrandt & Serigrafía de Lorenzo Mattoti

LA BESTIA-FLOR

El presentimiento de la vida vive hasta la muerte.

Un fuego helado recorrerá los huesos abrasándolos,

cuando en el día de San Pedro la cristalina llovizna

se infiltre en el viraje del verano.

Están a punto de brotar las flores rojizas,

en las costillas, cerca de la clavículas, en la cabeza,

escribirán en el herbal elena arborea,

se encuentra en la Hyperborea helada,

en los jardines de ladrillo, en la hierba de piedra.

De los ojos surgieron oscuros claveles,

yo soy a la vez arbusto de rosas y de nomeolvides,

como si un jardinero salvaje me hubiera injertado,

una grave lepra floreada.

Yo seré violeta y roja,

purpúrea, amarilla, negra, dorada,

yo seré en la nube zumbante y amenazadora

brevadero de los abejorros.

Cuando yo me marchite, oh dios mío,

quedará como una bola mordida

enfriada y con la piel quebrada,

ya seca, una bestia flor media muerta.

de Elena Schwartz,

traducida por Ana Domenech para La hora de Rusia (Visor, 2011),

ilustración de Gabriela Giandelli

SIMIC

Las cosas no eran tan negras como algunos las pintaban. Había un bello niño vestido de negro y jugaba con dos manzanas negras. O era una chica. Fuera lo que fuera, tenía unos pequeños dientes blancos. El paisaje al que daba su ventana había sido oscurecido con un brochazo de pintura pesado y tosco. Todo era muy teológico, salvo cuando el niño sacó su lengua roja.

*

"Recuerda que al escribir un poema estás construyendo una máquina del tiempo, un vehículo que permitirá a otros viajar por su propia mente, así que no te sorprendas si no te resulta fácil lograr que todas las piezas de ese mecanismo funcionen correctamente" ... é o séptimo consello de Simic que atoparedes no artigo "Siete consejos de Charles Simic a los jóvenes poetas" en Fronterad

DOCE PERFECCIÓN

... e máis haikus de Riccardo Guasco

EL HILO DEL DESTINO

Eduardo Scala

TOLENTINO MENDOÇA

Do canto de Débora (Jz, 5, 31)

Os que te aman sejam o sol

no cimo do seu esplendor

José Tolentino Mendoça - Ana Juan

GOREY

Vai

ti

o

sol

que

non

se

ve.

a ilustración é de Edward Gorey e o poema de Eduardo Scala

NOITE

A noite atravesada pola frecha azul do teixo

verso, Eva Veiga

imaxe, JR

DE ESTACIÓNS AO MAR

¿Non o sabiades?

Nada é ese acougo transitorio, de beira:

O mar perto da area, que xa é mesmo

que dicir a Morte.

*

o poema de Xohana Torres e a ilustración de Alberto Vázquez

JOSEBA SARRIONANDÍA

El ánimo de quien ha estado preso

Retorna siempre a prisión.

En la calle se cruza siempre con jueces, fiscales y abogados

Y los policías, aún sin reconocerlo,

Le miran más que a cualquier otro,

Porque su paso es sosegado o bien

Porque su paso es en extremo sosegado.

En su corazón habita,

De por vida, un condenado.

en 8 poetas raros (Árdora, 1992)

foto de Vanessa Winship

OROZA

E Poe estaba americando e Poe levaba un bicho que saíra pola súa boca

E era Poe Poe Poe

Poe facendo ruídos coa auga

Poe bicando pola alma da praia

*

derradeiros versos de América dentro do Cabalum de Oroza

REGALO

Falo do fondo da noite

falo do fondo da escuridade

e do fondo da noite falo

Se ves a casa meu amor tráeme unha lámpada

e un fachal

dende onde poida mirar a leda travesía

Forugh Farrojzad, versos

Blutch, debuxo

MOSCAS

morta entre

as súas moscas mortas

unha liña de aire

arrola á araña

os versos de Beckett e a ilustración de Blutch do que podedes ver as obras que expón neste intre na Galerie Martel

O SAL

O sal engarza

un broche

nos paraísos

artificiais

o "Espello Cego Vivien" é de Douglas Gordon

VOLCANO

TRAS A PUBLICACIÓN DE "BAIXO O VOLCÁN"

O éxito é como un terrible desastre.

Peor que a túa casa ardendo, os ruídos do derribamento

Cando as vigas caen cada vez máis de présa

Mentras ti sigues alí, testemuña desesperada da túa condenación.

A fama coma un bébedo ensume a casa da alma

Revelando que traballaches só para iso

Ah, sen non sufrise o seu beixo traidor

E permanecese na escuridade para sempre, afundido e fracasado.

Volcano: an inquiry into the life and death of Malcolm Lowry é un excelente documental sobre o autor dirixido por Donald Brittain & Jon Kramer no ano 1976.

ESTRATEXIAS

Evitar as imaxes-dor.

Afastalas.

non abrir o abaixo. Alí,

o berro cada vez máis feble

Unha condensación do hálito.

Certa condescendencia

no irremediable. Non obstante,

coidar o aceno baixo o xeo.

Salvar o hálito e prolongalo.

A lucidez é fraxil.

a ilustración é de Élodie Durand e o poema de Chantal Maillard

ANIVERSARIO

regalarche un xiro

romper na aterraxe

darche unha corda

e durmir dentro

a ilustración é de Alberto Vázquez

A IDADE DE OURO

Son o curso da area que esvara
entre o bolo e a duna
chuvia de verán chove sobre a miña vida
sobre a miña vida que fuxe de min e perségueme
e non rematará ata o seu nacemento

versos de Samuel Beckett e unha imaxe do coreógrafo e bailaor Israel Galván do que podedes ver un extracto da súa peza A idade de ouro

NARCISO

Narcissus é unha peza de cinedanza do xenial Norman McLaren
a ilustración pertence a Carmen Segovia

CURIOSIDADE

Curioso é o amor.

Curioso o que doe,

o que arranca,

o que pranta no seu lugar.

Curioso o que dura.

os versos son de José María Parreño dentro de Viajes de un antipático

a ilustración é de Carmen Segovia

BERNAT

Para acadar ó que es
nada mellor
que unha escaleira sen pasos

máis versos de Bernat no seu blog
o móvil é de Calder

NUNHA ESTACIÓN DO METRO

A aparición das caras entre a multitude;

pétalos nunha negra, húmida rama.

*

The apparition of these faces in the crowd;

Petals on a wet, black bought.


versos de Pound e o graffiti do Inside Out Project de JR.

OS CASTIÑEIROS E A TERRA

19 CASTIÑEIROS MORTOS

Sobre o monumento ás vítimas do masacre

del Eldorado dos Carajás

Non dan castañas

como a cantrocha do fusil da balas.

Pero dan posesión da terra:

¿se non invadimos o pasado

como diremos que é noso?

O eido movedizo, o prado do vento,

onde medra a herba do dano…

¿Eldorado? Un día quizais do Carajás

Polo que non dan sombra,

só para arrepiar a paisaxe.

Non dan sosego ó chan onde están

os trocos soterrados.

o poema é do brasileiro Sérgio Alcides

e a Onda, Noite de Georgia O´Keeffe

O INTRE

Para poñer por escrito todo o que conteño neste intre

baleiraría o deserto a través dun reloxo de area,

o mar a través de una clepsidra,

gota a gota e gran a gran

ós impenetrables, inmensurables mares e areas liberados.

Porque os días e as noites da terra demóucanse sobre min

as mareas e as areas atravésanme,

e eu só teño dúas maos e un cor para reter o deserto e o mar.

Se fuxe e me esquiva, ¿que podo conter?

As mareas arrásanme

o deserto deslízase baixo os meus pés

os "Outeiros Vermellos" son de Georgia O´Keeffe

e os versos de Kathleen Raine

KATHLEEN RAINE

Presenzas vivas

potestades, anxos
como se lles chamou un día.
Agora, sen nome, reclaman eles, e só din
"Conténtate, existe a alegría",
e este tenue mundo
non está lonxe
de onde estamos.

os versos de Raine e a imaxe de O ceo sobre Berlín

ESPELLO CEGO

Devastáronse os recordos dos tempos antigos
dende entón a luz é artificicial
e os anxos xa só xogan cos paxaros e as flores
ou sorríen no soño dun neno

imaxe de Douglas Gordon e versos de Nelly Sachs

ANEIS

I MOSTRA DE DANZA DE GALICIA

Aneis o 29 de abril, Día Internacional da Danza, ás 17.00 no Salón Teatro (Santiago de Compostela) dentro da I Mostra de Danza De Galicia

FOTOGRAMAS (IV)

Unha estela incrustada recorda
os novos aneis da acacia
que ó abrigo do nordés arquea
os dedos e percorre ríos subterráneos

FOTOGRAMAS (III)

Os obxectos fetiche instalados na memoria: a conservación do recordo nos amuletos.

Atobadas as mimosas abren os meus ollos durmidos

imaxes de Esther Taboada

FOTOGRAMAS (II)

Un fotograma é cada unha das imaxes impresionadas químicamente na tira de celuloide do cinematógrafo ou da película fotográfica. Cando visualizamos no cine unha secuencia a unha frecuencia de 24 por segundo aparece o movemento: unha ilusión.
Aneis é unha curta sobre os amuletos da memoria, sobre a repetición continua dos recordos en fotogramas de películas antigas.

imaxes de Esther Taboada

FOTOGRAMAS (I)

Nuns antigos estudios esquecidos
polos cristais das fiestras atopei
o meu corpo sen cor
na cámara de cinema

imaxes de Esther Taboada

A MECÁNICA DOS ANEIS

Borsalino de Emérita Mendez

A danza coma forma pensamento. En Aneis atópanse os recordos cos movementos e os obxectos cinguidos nas palabras. Hai accións que en certa forma son palabras ou que funcionan como elas dentro dos versos do poema... en Aneis intentouse "filmar" e "montar" a mecánica da memoria dun texto en movemento.

Destilada no aire
unha rama de mimosas
borda o meu vestido
entre plásticos pendurados
tinguindo as mans somnámbulas
en douradas colchas de liño

ESTREA

Presentamos Aneis o vindeiro xoves 24 de marzo ás 20.00h na Galería SCQ (Santiago de Compostela). A peza prodúcese co apoio do Centro Coreográfico Galego (CCG) dentro do Programa de Investigación Coreográfica.

Aneis é unha proposta na que a intertextualidade entre a danza e a poesía guía a creación escénica. A peza recorre O aire das acacias, derradeiro poema de Dentro do labirinto (Espiral Maior, 2009), coa que pecho unha serie arredor do libro. Aneis é unha curta sobre os amuletos da memoria, sobre a repetición continua dos recordos en fotogramas de películas antigas.

Branca Novoneyra (coreografía, interpretación e textos)/ Kirenia Martínez (asistencia coreográfica)/ Jesús Andrés Tejada e Isaac Garabatos (espazo sonoro e vídeo )/ Esther Taboada (foto).

UNHA LAGOA

No medio da peza unha lagoa. Unha frase de movementos aínda por decidir, un intre clave para a cohesión da proposta. Algo improvisado con demasiada forza que, cando intentamos pautar, creou unha sólida barreira. Quizais abandonemos o movemento proxectado e poidamos transformalo na ficha descuberta do xogo que queremos contar.

O MEU VESTIDO

Destilada no aire

unha rama de mimosas

borda o meu vestido

O motivo da peza e do poema: un vestido... como decía a poeta Adília Lopes

Ah quem me dera um vestido

que me queimase