A lúa de agosto é un ourizo marítimo
asaltado polas tesoiras
que atravesan o vidrio indeleble
da alma.
Sobre a estrada quedan balas
coma furacáns cilíndricos
abandonados
e un ramallo de sangue
delata a mordedura litoral
do odio.
A lúa de agosto cubriuse de aguillóns,
de raíces boreais usurpadoras,
da follaxe textil que confunde
a noite das campás e dos oubeos.
Na sombra xace arrombado un corpo
como un glaciar vestido de silencio:
agocha as escumas incendiadas
que renacen sempre tralos tempos calcinados.
O poema é de Xavier Lama (Cabalos do Alén na Cidade das Fábulas, 2009)
e a imaxe é de Keith Haring.
No hay comentarios:
Publicar un comentario